“Alles verandert als je stopt met wat moet, en begint met wat klopt; 𝓳𝓮 𝓱𝓪𝓻𝓽.”
Ik vond het doodeng.
Om alleen te gaan reizen.
Om alles achter te laten wat "zeker" leek — mijn huis, mijn baan, mijn vaste grond.
Om mijn comfort los te laten en het onbekende te omarmen.
Maar diep vanbinnen wist ik:
Als ik blijf, blijf ik hangen in wie ik niet meer ben.
En dat voelde benauwender dan alle angst voor het onbekende bij elkaar.
Vrijheid betekent niet dat je nergens bang voor bent.
Het betekent dat je kiest voor wat klopt, óók als het spannend is.
Ik koos voor LEVEN.
Niet voor veilig. Niet voor gepland.
Maar voor ademruimte, avontuur en échte groei.
En nu, jaren later, weet ik:
Dat ene enge besluit —
was het begin van alles.
Kriebelt het bij jou ook? Misschien een signaal 😉
Laat je inspireren
“Er moet meer zijn dan dit…”
Mijn hele innerlijke reis begon met iets kleins.
Een onbestemd gevoel vanbinnen.
Een stemmetje dat fluisterde:
“Is dit het nou?”
Op papier had ik niks te klagen.
Ik werkte als stewardess, woonde aan het prachtige Lago di Lugano in Italië, had een fijn huisje, lieve vrienden, een mooie familie.
Mijn leven zag eruit als iets waar je blij mee zou moeten zijn.
Maar diep vanbinnen voelde ik: dit klopt niet.
Niet dat ik iets tekortkwam, maar het raakte me gewoon niet.
Ik leefde vooral op de automatische piloot.
Vulde de leegte met relaties waarin ik mezelf verloor, reizen via het werk en gezellige afleiding.
Alles om maar niet stil te hoeven staan.
Totdat ik dat wél deed.
Ik ging eindelijk voelen wat ik al die tijd had weggeduwd.
En toen kwam het besef: ik leefde niet echt. Ik deed maar wat.
Ik was mezelf kwijt.
Mijn eigenwaarde lag onder een stapel oude overtuigingen.
Zelfvertrouwen? Leek van buiten sterk, maar van binnen brokkelde het af.
Vanaf dat moment begon het echte werk.
Niet perfect. Niet in één rechte lijn.
Maar wél echt. Eerlijk. En stap voor stap steeds dichter bij mezelf.
Wat ik hiermee tegen jou wil zeggen:
Als jij datzelfde gevoel herkent — dat er meer moet zijn, dat het anders kan — dan klopt dat.
Je verzint dit niet. Je voelt het omdat er iets in jou wakker wil worden.
En je hoeft het niet allemaal nu te weten.
Je hoeft alleen te besluiten dat het tijd is om het anders te gaan doen.
Want wat er op je wacht, is geen perfect leven.
Maar een echt leven.
Met rust in je hoofd, vertrouwen in jezelf en keuzes die kloppen met wie jij bent.
Dat is wat het oplevert als je jezelf weer serieus neemt.
En het begint met één simpele stap: luisteren naar dat gevoel.
“Zonder zekerheid. Zonder garantie. Maar met volle overtuiging.”
Ik werkte voor een baas als masseuse.
Veilig. Bekend.
Maar ergens voelde ik het steeds sterker kriebelen:
Dit wil ik zelf doen.
En — op mijn eigen manier.
Niet alleen werken aan het lichaam,
maar óók ruimte geven aan de geest.
Lichamelijke én geestelijke ontspanning en heling —
een prachtige combinatie.
Dit gaat het worden.
Dát voelde ik.
Dus ik sprong.
Ik begon mijn eigen praktijk, vol moed en ideeën.
Ik maakte alles klaar, hing een bordje op…
En toen kwam de eerste klant.
En ineens sloeg de twijfel toe.
Was ik hier wel klaar voor?
Kon ik dit echt?
Had ik niet teveel gevraagd?
Al die angsten die omhoog komen
precies op het moment dat je uit je comfort zone stapt.
Maar weet je wat ik leerde?
Die stem hoort bij de sprong.
En juist daarom is de sprong nodig.
Want nu — achteraf —
zie ik dat ik er alláng klaar voor was.
Het enige wat nog ontbrak…
was dat ik het zelf ging geloven.
En jij?
Jij ook.
Je weet het pas… als je springt.
Verhuizen naar Zuid-Afrika.
Samen met een nieuwe liefde die ik nog maar een jaar kende.
Impulsief? Neuhhh… misschien een beetje. Maar alles in mij zei: dit moet ik doen.
Het was geen rationele beslissing, geen stappenplan met een helder doel.
Het was een keuze recht uit mijn gut feeling.
En dat is precies wat het was: thuiskomen.
Ik dacht niet na over hoe ver weg het was.
Over visa of papierwerk.
Over verzekeringen of financiële zekerheden.
Ik sprong. Zoals ik vaker had gedaan.
Alle eerdere ervaringen hadden me geleerd:
je hoeft het niet allemaal zeker te weten om een moedige keuze te maken.
Het eerste jaar was puur avontuur.
Nieuwe geuren, mensen, uitzichten, kippen (ja, echt!) —
en een passie voor dieren waarvan ik niet wist dat ik die zó diep in me had.
Ik verzorgde plofkippen (ja er zat toch nog een redderspatroontje), kreeg verdriet bij verlies, maar voelde me levend.
Voluit levend.
En toen… kwam de realiteit.
Geen vaste baan meer.
Mijn praktijk in Nederland achtergelaten.
En dus opnieuw beginnen.
Ik merkte dat ik het zat was om alleen maar lange gesprekken te voeren en te luisteren naar zware verhalen.
Ik wilde actie, lichtheid, resultaten.
Dus begon ik iets nieuws. Iets dat beter bij me past.
Niet overnight. Maar stap voor stap.
Van offline naar online.
Van onzekerheid naar iets wat weer van mij was.
Ik ben trots op waar ik nu sta.
Niet omdat alles perfect is gelopen,
maar juist omdat het dat niet deed.
Ik heb nooit spijt gehad van de keuzes die ik maakte,
ook niet van de omwegen, de valkuilen, of de momenten waarop ik dacht: wat ben ik aan het doen?
Omdat ik ergens achter kwam; Goede keuzes maak je door ervaring…
En ervaring krijg je door verkeerde keuzes…
Net zoals perfectionisme een ander woord is voor onzekerheid.
Binnenkort begint de bouw van mijn eigen kleine huisje op ons terrein.
Een plek waar ik me helemaal vrij én verbonden voel.
Met mijn dieren. Met mezelf. Met het leven!
Altijd die rol van redder…
Ik zag het niet meteen, maar jarenlang koos ik onbewust voor relaties waarin ik degene was die de ander ‘moest’ helen.
Mensen die het zwaar hadden.
Met zichzelf, met het leven, met verslavingen.
En Tam? Die ging wel even redden.
Want als ík ze maar genoeg liefde gaf, genoeg geduld, genoeg kracht… dan zou alles goedkomen. Toch?
Maar het kwam nooit goed.
Relatie na relatie liep stuk.
Steeds opnieuw teleurstelling, onmacht, hoop die versleet.
En ik?
Ik bleef geven, blijven, hopen, fixen.
Totdat het me opbrak.
En daar…
Daar kwam het besef.
Dit wil ik niet meer.
Dit ís geen liefde. Dit is leegte met een mooie verpakking.
Waarom blijf ik kiezen voor situaties waarin ik mezelf verlies?
En zoals het vaak gaat — precies op het moment dat je radicaal eerlijk wordt naar jezelf,
dat je stopt met excuses, verklaren, vergoelijken…
komt er iets anders naar boven.
Kracht.
Een oerkracht die zegt:
Nu is het genoeg.
Je mag het anders doen.
Je hoeft niemand meer te redden.
Alleen jezelf.
Eindelijk stopte ik met het opvullen van leegte — en begon ik te bouwen aan een eigen fundament.
Daar vond ik mijn kracht — niet in de ander, maar in mezelf.
Als jij dit ook voelt, dan weet je: het is tijd. Tijd om te kiezen voor jou.
Er zijn dagen dat ik niets anders doe dan wat kletsen met de kippen, een beetje rommelen in de tuin, de zon op m’n gezicht voelen en m’n koffie langzaam opdrinken terwijl er een kat op tafel springt.
Dáár word ik gelukkig van…
Alles herinnert me aan wat ik het allerliefst voel:
vrijheid.
Vrijheid om te zijn wie ik ben.
Vrijheid om m’n eigen ritme te volgen.
Vrijheid om m’n werk zó vorm te geven dat het klopt.
En weet je wat het allermooiste is?
Dat ik vanuit díe plek nu anderen mag begeleiden naar hun eigen waarheid.
Hun eigen leven, dat niet per se lijkt op dat van mij —
Maar wél voelt als van henzelf.
Misschien voel jij dat ook…
Een stem die zegt: “Ja. Dit is wat ik nodig heb.”
Iets wat sterker voelt dan de angst om te falen. Sterker dan de twijfel.
Dan ben jij mijn ideale buddy.
Want aan het eind van de streep is dat wat ik ben:
Jouw buddy.
Je stok achter de deur.
Die warme schop onder je kont.
Je aanmoediger als het spannend wordt.
Je spiegel als je jezelf kwijtraakt.
Neem vooral een kijkje in de shop om te voelen of er iets bij zit dat met jou resoneert.
Of het nu een training is, een kaartendeck of een traject waarin we écht samen aan de slag gaan —
voel wat jou nu het meeste helpt.
Want het begint allemaal met één kleine JA.
En misschien is dit wel jouw moment.
Zodat ook jij straks zegt:
"Dit klopt. Dit ben ik."